Η παραθεωρημένη αξία της βιβλικής διατροφής
Τα πρόσφατα χρόνια η Ιατρική έχει δώσει μεγάλη σημασία στη σχέση διατροφής και υγείας, και μάλιστα τόση ώστε οι σύγχρονοι άνθρωποι, ιδιαίτερα οι πιο μορφωμένοι, να ασχολούνται σχολαστικά με τη διατροφή τους, μερικές φορές με άγχος και φόβο να μην προκαλέσουν ασθένειες μέσω αυτής. Εδώ και χιλιάδες χρόνια όμως, ο Δημιουργός είχε δώσει οδηγίες στους ανθρώπους σχετικά με τη διατροφή, όπως θα δούμε μέσα από την Αγία Γραφή.
Αρχικά, η πρώτη διατροφή των ανθρώπων, των προπατόρων μας, Αδάμ και Εύας, αποτελούνταν μόνο από καρπούς της γης (ούτε κρέας, ούτε γαλακτομικά) :
Και είπε ο Θεός: σας έδωσα κάθε χορτάρι που κάνει σπόρο το οποίο είναι επάνω στο πρόσωπο ολης της γης, και κάθε δέντρο, που έχει μέσα του καρπό, δέντρο που κάνει σπόρο αυτά θα είναι σε σας για τροφή, και σε όλα τα ζώα της γης, και σε όλα τα πουλιά του ουρανού, και σε κάθε ερπετό που σέρνεται επάνω στη γη, και έχει μέσα του ψυχή ζωντανή, έδωσα κάθε χλωρό χορτάρι για τροφή (Γενεση 1:29-30)
Αυτή διατροφή κράτησε μέχρι τον Κατακλυσμό του Νώε, με εξαίρεση τους ανθρώπους που μετά την Πτώση έτρωγαν ζώα και μάλιστα πολλές φορές ωμό κρέας με το αίμα, γι’ αυτό και δόθηκαν οι εξής εντολές στο Νώε και στα παιδιά του:
… κάθε τι που κινείται, το οποίο ζει, θα είναι σε σας για τροφή μέχρι το χλωρό χορτάρι, τα πάντα σας έδωσα, κρέας όμως με τη ζωή του, με το αίμα του, δεν θα φάτε (Γένεση 9:3-4)
Βέβαια λίγο νωρίτερα αναφέρεται (Γένεση 7:2-3) ότι ο Θεός διέταξε τον Νώε να πάρει 7 ζεύγη από τα καθαρά ζώα και 2 από τα μη καθαρά :
απ’ όλα τα ζώα τα καθαρά πάρε μαζί σου επτά επτά, αρσενικό και το θηλυκό του και από τα ζώα τα μη καθαρά ανά δύο, αρσενικό και το θηλυκό του
και μόλις εξήλθε από την Κιβωτό αναφέρεται επίσης (Γένεση 8:20) σε καθαρά ζώα:
Και οικοδόμησε ο Νώε θυσιαστήριο στον Κύριο και πήρε από κάθε ζώοκαθαρό, κι από κάθε πτηνό καθαρό, και πρόσφερε ολοκαυτώματα επάνω στο θυσιαστήριο
Τονίζουμε πως από τα δύο παραπάνω εδάφια για καθαρά ζώα και μη φαίνεται πως η διάκριση αυτή υπήρχε από αρχαιοτάτων χρόνων σε όλους τους ανθρώπους, διότι υπάρχει η εσφαλμένη άποψη πως η διάκριση αυτή των ζώων υπήρχε μόνο στον Μωσαϊκό Νόμο και δόθηκε από τον Θεό μόνο για τους Ισραηλίτες, και άρα δεν έχει σχέση με τους υπόλοιπους λαούς. Αυτή η διάκριση όμως όπως θα δούμε είναι πολύ σημαντική από άποψη υγιεινής διατροφής.
Επιπρόσθετα στο θέμα αυτό πρέπει να αναφέρουμε πως πολλοί λαοί και θρησκείες άσχετοι με τις Βιβλικές Θρησκείες, όπως οι Ινδοί και ο Ινδουισμός ή οι Πέρσες και ο Ζωροαστρισμός, είχαν αυτές τις διακρίσεις καθαρών ζώων για διατροφή και θυσίες (για παράδειγμα και οι δύο αυτοί λαοί και θρησκείες θεωρούν το χοιρινό ακάθαρτη τροφή), και επίσης οι περισσότερες παγανιστικές θρησκείες (π.χ. η αρχαιοελληνική) χρησιμοποιούσαν στις θυσίες ζώων μόνον καθαρά ζώα (ταύρους, αρνιά, κατσίκια, περιστέρια) ή τουλάχιστον τα ζώα αυτά θεωρούνταν προτιμότερα για θυσία. Αυτές οι ιστορικές πραγματικότητες για τη διατροφή και τις θυσίες καθαρών ζώων, κάποιες από τις οποίες ισχύουν μέχρι σήμερα (όπως στον Ινδουισμό) μας επιβεβαιώνουν την ιστορική αξιοπιστία της Βίβλου, γιατί δείχνουν πως υπάρχουν κοινές ρίζες στις θρησκείες και διατροφή όλων των λαών. Το σημαντικότερο όμως είναι πως τα θεωρούμενα από τη Βίβλο και από τους αρχαίους λαούς ζώα, ως καθαρά, δηλ. κατάλληλα για διατροφή και θυσίες (αλληλένδετες καταστάσεις, επειδή πολλά ζώα θυσιών τρώγονταν από τους συμμετέχοντες σε αυτές), είναι και τα πιο κατάλληλα για διατροφή, ενώ αντίθετα τα μη καθαρά είναι ανθιυγεινά και ακατάλληλα για τροφή.
Στην Νομοθεσία που έδωσε ο Θεός στον Μωυσή, στην Τορά (που στα Εβραϊκά σημαίνει διδασκαλία), βλέπουμε διάφορα ζώα όπως το χοιρινό, το λαγό και το κουνέλι, καθώς και όλα τα σαρκοφάγα ζώα και πτηνά (αετός, γεράκι, γύπας, κλπ) να θεωρούνται ακάθαρτα και να απαγορεύονται για τροφή (Λευιτικό 11:2-12, 20:25, Δευτερονόμιο 14:3-21). Εκεί επίσης δίνονται οδηγίες για τα θαλάσσια ζώα, να τρώγονται μόνο όσα έχουν πτερύγια και λέπια.
Τι λέει η σύγχρονη επιστήμη της διατροφολογίας για όλες αυτές τις απαγορευμένες τροφές; Πριν δώσουμε τα αρνητικά στοιχεία για αυτές τις τροφές, είναι καλό να παρατηρήσουμε πως σχεδόν σε όλες τις δίαιτες (είτε για ιατρικούς λόγους είτε για αδυνάτισμα) απουσιάζουν τα ανωτέρω ζώα. Δεν θα βρούμε ούτε μία δίαιτα με χοιρινό, αλλά ούτε και με λαγό ή κουνέλι, ή ακόμη και με χταπόδι ή καλαμάρι. Οι τροφές αυτές δεν είναι μόνο παχυντικές λόγω αυξημένων λιπαρών (το χοιρινό είναι το πιο λιπαρό κρέας, αλλά και τα ψάρια που δεν έχουν λέπια είναι πολύ λιπαρά), αλλά είναι και πολύ τοξικές – για παράδειγμα τα μαλάκια (χταπόδι, καλαμάρι, γαρίδες, μύδια, στρείδια) αν και δεν έχουν λιπαρά, έχουν πολλές τοξίνες.
Επίσης τα χοιρινά, οι λαγοί και τα κουνέλια, εκτός από πολλά λιπαρά και τοξίνες, αναπτύσσουν και ασθένειες όπως η τριχινίαση, η ταινία των εντέρων, ο εχινόκκος που επιδρά στον εγκέφαλο, το εκτόπλασμα που επιφέρει αποβολή στις εγκύους, κ.α. Μέχρι πρόσφατα, ο μεγαλύτερος κίνδυνος τροφικής δηλητηρίασης από κρέας ήταν από χοιρινό και τα παράγωγά του (σαλάμι, λουκάνικο, κλπ) – με εξαίρεση την ασθένεια των τρελλών αγελάδων και τη σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια στα πρόβατα, οι οποίες όμως ήταν αποτέλεσμα της ανώμαλης διατροφής των δύο αυτών χορτοφάγων ειδών με ζωϊκές τροφές. Το ότι οι χοίροι τρώνε τροφές που παρασκευάζονται από χαλασμένα τρόφιμα, αποφάγια εστιατορίων, νοσοκομείων (ιδιαίτερα γνωστό φαινόμενο στην Ελλάδα), κλπ, είναι επίσης μία αιτία για τη μόλυνσή τους. Γι’ αυτό και σε πολλές χώρες υπάρχουν κανονισμοί που απαγορεύουν να δίνονται τέτοιες τροφές σε χοίρους (ισχύει αυτό και στη χώρα μας), ωστόσο υπάρχουν πολλές περιπτώσεις παραβάσεων, γιατί τα ζώα αυτά καταναλώνουν υπερβολική ποσότητα τροφίμων, πράγμα που καθιστά ασύμφορη την εκτροφή τους μόνο με καθαρές τροφές. Αυτό που επίσης είναι προβληματικό με τους χοίρους είναι η ομοιότητά τους με τους ανθρώπους στο ότι και τα δύο είδη είναι παμφάγα, αλλά και στο ότι έχουν αρκετά όμοια φυσιολογία, και γι’ αυτό πολλές ασθένειες των χοίρων περνούν εύκολα στους ανθρώπους, πράγμα που δεν συμβαίνει με τα πρόβατα, κατσίκια, αγελάδες, κλπ. Για παράδειγμα η γρίππη των χοίρων, που μεταδόθηκε στους ανθρώπους μέσω της κατανάλωσης του κρέατός τους, ή κάποιες κυστικές ασθένειες. Όσο όμως καθαρό κι αν είναι το χοιρινό κρέας (για παράδειγμα τα χοιρινά βιολογικής εκτροφής) δεν παύει να είναι το πιο λιπαρό, με ευνόητες συνέπειες για τις καρδιαγγειακές και άλλες πολύ σοβαρές παθήσεις.
Το θέμα του χοιρινού, που ως κρέας και ως παράγωγα (σαλάμια, λουκάνικα, ζαμπόν, κλπ) είναι πρώτο σε κατανάλωση στην Ευρώπη (Δυτική και Ανατολική) και στην Αμερική (Βόρεια και Νότια), και ίσως και στην Ασία, είναι απαγορευμένο στις χώρες της Εγγύς και Μέσης Ανατολής (Βόρεια Αφρική, Αραβικές χώρες, Ιράκ, Ιράν, Πακιστάν, και Ινδία) που είναι πιο κοντά στις αρχές της ιστορικής εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού (και της Βίβλου θα λέγαμε) όχι μόνον λόγω των θρησκειών του Ιουδαϊσμού και του Ισλάμ, αλλά και λόγω των αρχαιότατων θρησκευτικών παραδόσεων του Ζωροαστρισμού και του Ινδουισμού που θεωρούσαν ανέκαθεν τα χοιρινά ως ακάθαρτα ζώα. Από άποψη πληθυσμιακή δε, έχουμε να κάνουμε με περίπου 2,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους (κυρίως Μουσουλμάνους και Ινδουιστές) που ακολουθούν την διατροφική αυτήν αρχή του Δημιουργού μας, γεγονός που θα έπρεπε να προβληματίσει και εμάς τους Χριστιανούς – που πολλές φορές θεωρούμε τις διατροφικές κατευθύνσεις της Βίβλου ως «εβραϊκά έθιμα της Παλαιάς Διαθήκης» …
Επίσης τα απαγορευμένα, από τον θεόπνευστο Μωσαϊκό Νόμο, θαλασσινά, είτε τα μαλάκια (καλαμάρια, χταπόδια, σουπιές, γαρίδες, αστακοί) είτε τα οστρακοειδή (μύδια, στρείδια, αχινοί, κ.α.) γνωρίζουμε πόσο συχνά αποτελούν πηγή μολύνσεων και δηλητηριάσεων, που ενίοτε (ιδιαίτερα από οστρακοειδή) έχουν αποβεί θανατηφόρες. Ο λόγος είναι ότι οι οργανισμοί αυτοί είναι ατελείς και δεν έχουν πλήρες πεπτικό σύστημα, και γι’ αυτό τα ψάρια με τα οποία τρέφονται χωνεύονται σε μεγάλο χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα να αναπτύσσονται πολλά βακτήρια λόγω της αποσύνθεσης των ψαριών μέσα τους, τα οποία φυσικά είναι τοξικά και επιβλαβή για τον άνθρωπο (ακόμη κι αν δεν προκαλούν δηλητηρίαση, φορτώνουν τον οργανισμό με τοξικές ουσίες). Γι’ αυτό το λόγο ποτέ δεν θα βρούμε ιατρικές δίαιτες, που να περιλαμβάνουν διαιτολόγιο με τέτοιου είδους θαλασσινές τροφές, ενώ αντίθετα τα ψάρια συνιστώνται ευρέως – αλλά και πάλι, παρατηρούμε ότι τα απαγορευμένα από τη Βίβλο ψάρια, τα χωρίς πτερύγια και λέπια (π.χ. σκυλόψαρα, δελφίνια, φάλαινες, κ.α.) έχουν πολύ βαρύ και τοξικό κρέας.
Επιπλέον, τα μαλάκια και τα οστρακοειδή δεν παρέχουν στον άνθρωπο ωφέλιμες ουσίες, όπως τα λευκώματα, που παρέχουν τα ψάρια. Σε πολλές χώρες υπάρχουν αυστηροί κανονισμοί για την αλίευσή τους μόνον από καθαρά νερά (μακριά από λιμάνια, υπονόμους, κλπ) και επίσης προδιαγραφές για παραμονή τους σε καθαρό νερό μετά την αλίευση, ώστε να καθαρίζονται τα έντερά τους από τυχόν μολυσμένο υλικό, και συνιστώντας καλό μαγείρεμα (π.χ. όχι κατανάλωση ωμών αχινών) για την εξάλειψη των παθογόνων μικροοργανισμών.
Μια άλλη σημαντική διατροφολογική παρατήρηση που συνάγεται από τη μελέτη της Πεντατεύχου, σχετικά με τις θυσίες, είναι η απαγόρευση κατανάλωσης ζωϊκού λίπους και αίματος – εντολές που μας κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση για τη σημασία τους στην υγιεινή διατροφή:
Θα είναι ένας αιώνιος θεσμός στις γενιές σας, …, δεν θα τρώτε ούτε λίπος ούτε αίμα (Λευιτικό 3:17)
Και αυτός ο κανόνας δεν ίσχυε μόνο για τα ζώα των θυσιών, αλλά για όλα τα ζώα της διατροφής:
Δεν θα τρώτε καθόλου λίπος βοδιού, ή προβάτου ή κατσικιού. Και το λίπος ψόφιου ζώου και το λίπος ζώου σπαραγμένου από θηρία μπορεί να χρησιμεύει σε κάθε ανάγκη, δεν θα τρώτε όμως, καθόλου απ’ αυτό. …Το ίδιο, δεν θα τρώτε ούτε αίμα, πτηνού ή ζώου σε κανένα από τα σπίτια σας. (Λευιτικό 7:23-26)
Το ζωϊκό λίπος, όπως έχει αποδειχτεί ιατρικά εδώ και πολλά χρόνια, είναι ο πρώτος παράγοντας καρδιαγγειακών νοσημάτων (απόφραξη αρτηριών που οδηγεί σε εγκεφαλικά, καρδιακές προσβολές, κ.α.) Η γνωστή διαφημιστική προβολή κρεατικών και τυροκομικών προϊόντων με «χαμηλά λιπαρά» και «χαμηλή χοληστερόλη» οφείλεται στην επικινδυνότητα του λίπους. Και φυσικά τα ζωϊκά λίπη, είναι πολύ πιο βλαβερά από τα φυτικά (ελαίων). Επίσης, το λίπος του κρέατος είναι πολύ πιο βλαβερό από το λίπος του γάλακτος (το οποίο βρίσκεται σε βούτυρα και τυριά, και το οποίο δεν απαγορεύεται από τη Βίβλο, αλλά καλό είναι να κάνουμε περιορισμένη κατανάλωση).
Τι να πούμε για τη βρώση αίματος; Είναι αυτονόητο ίσως στους σύγχρονους Δυτικούς ανθρώπους ότι το αίμα περιέχει πολλά βακτήρια, ιούς και ασθένειες, και γι’ αυτό η κατανάλωσή του είναι επικίνδυνη (στην περίπτωση ψημένου αίματος) έως θανατηφόρα (στην περίπτωση ωμού αίματος). Ωστόσο σε πολλούς λαούς της Αφρικής και της Ασίας είναι συνηθισμένη η μαγειρική με αίμα ή ακόμη και η παρασκευή φαγητών με αίμα (Κίνα, Κορέα). Επίσης το αίμα του ζώου που σφάζεται πρέπει να χυθεί (Λευιτικό 17:13-14), να μη μένει μέσα του, όπως στην περίπτωση του πνιγμένου ζώου, που απαγορεύεται να φαγωθεί. Το πνιγμένο ζώο, όπως και το αίμα ζώου, απαγορεύεται και στην Καινή Διαθήκη από τους Αποστόλους (Πράξεις 15:29), πράγμα το οποίο σπάνια ή σχεδόν ποτέ δεν διδάσκεται στις Χριστιανικές εκκλησίες, που μπορεί να απορρίπτουν τους διατροφικούς κανόνες της Βίβλου ως ανήκοντες στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά απορρίπτουν ουσιαστικά και τους κανόνες της Καινής Διαθήκης για βρώση πνιγμένου ζώου ή αίματος όταν ποτέ δεν τους αναφέρουν !
Η επιστήμη έχει κατανοήσει πως αν δεν βγει το αίμα του ζώου τότε όλες οι τοξίνες που κυκλοφορούν μέσα στο αίμα παγιδεύονται στους ιστούς του κρέατος του ζώου, και φυσικά επιβαρύνουν τον άνθρωπο που το τρώει. Γι’ αυτό οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι, πιστοί στην θεόπνευστη αυτήν οδηγία, έχουν καθιερώσει έναν ιδιαίτερο τρόπο σφαγής του ζώου, σύμφωνα με τον οποίο όχι μόνον χύνεται όλο το αίμα του ζώου, αλλά γίνεται και προσευχή από αντίστοιχο κληρικό υπέρ του ζώου να μην υποφέρει – ο κανόνας αυτός ονομάζεται «Κοσέρ» στους Εβραίους και «Χαλάλ» στους Μουσουλμάνους (προσφάτως ελληνική βιομηχανία έβγαλε κρέας πουλερικών με πιστοποίηση «Χαλάλ»). Πρέπει να γνωρίζουμε πως στα σύγχρονα σφαγεία, σε πολλές περιπτώσεις, για να περιορίζεται η μεγάλη ποσότητα υγρών αποβλήτων, δηλ. αίματος των σφαγιασμένων ζώων, όχι μόνον δεν στραγγίζεται το αίμα (όπως γινόταν παλαιότερα που κρεμούσαν τα σφάγια για να χυθεί έξω το αίμα τους), αλλά χρησιμοποιούν αναίμακτες μεθόδους, συνήθως ηλεκτροπληξία, για να θανατώσουν τα ζώα. Έτσι δεν υπάρχει αίμα, όλα είναι καθαρά, αλλά το αίμα με όλους τα βακτήρια, ασθένειες, κλπ, έχει εγκλωβιστεί μέσα στο ζώο.
Ας δούμε όμως και θετικά τη διατροφή της Βίβλου: τι προτείνει να τρώμε, όπως αυτό συνάγεται από τη διατροφή στην Παλαιά Διαθήκη και Καινή Διαθήκη.
Γενικά, οι Ισραηλίτες των Βιβλικών χρόνων ακολουθούσαν μία κατά βάση χορτοφαγική διατροφή (εμπλουτισμένη με γαλακτοκομικά), διότι κρέας έτρωγαν μόνο στις θυσίες των θρησκευτικων εορτών (όπως του αρνιού του Πάσχα) και στις οικογενειακές γιορτές των γάμων. Έτσι, το κρέας, αν και επιτρεπόταν, αποτελούσε ένα μικρό μέρος της διαιτητικής τους. Υπήρχαν βέβαια και οικονομικοί και πρακτικοί λόγοι γι’ αυτό, η δυσκολία εκτροφής και αναπαραγωγής (ασθένειες ζώων, έλλειψη τροφής) η αναγκαιότητα διατήρησης των ζώων για τα παράγωγά τους (μαλλί, γάλα, αυγά), που καθιστούσαν την κατανάλωση κρέατος μία υπερβολική πολυτέλεια για την καθημερινή ζωή κάθε Ισραηλίτη (όπως και των περισσότερων αρχαίων λαών, εκτός των κυνηγών).
Έτσι, η διατροφή των Ισραηλιτών, την οποία ακολούθησε βέβαια και ο Κύριος Ιησούς Χριστός και οι Απόστολοι, είχε σαν βάση το ψωμί: το ψωμί ήταν βέβαια από ακατέργαστο αλεύρι (αυτό που σήμερα αποκαλούμε «ολικής αλέσεως») σιταριού ή κριθαριού. Το λάδι της ελιάς (που είναι και το καλύτερο για την υγεία από όλα τα φυτικά έλαια) και τα γαλακτοκομικά προϊόντα (τυριά, βούτυρο) προμήθευαν τα απαραίτητα μεταλλικά στοιχεία και βιταμίνες, μαζί βέβαια με τα άφθονα λαχανικά, όσπρια και φρούτα. Τα όσπρια, όπως ξέρουμε και από την ιστορία του Ιακώβ και του Ησαύ, αποτελούσαν καθημερινό πιάτο. Τα κρεμμύδια, τα σκόρδα, επίσης ήταν απαραίτητο και αγαπημένο συμπλήρωμα κάθε φαγητού, και γνωρίζουμε πόσο ευεργετικά είναι για τον οργανισμό μας αυτές οι ρίζες (για την καρδιά, πίεση, εγκέφαλο, κ.α.) Τα γαλακτοκομικά προϊόντα προμήθευαν τα απαραίτητα μεταλλικά στοιχεία και βιταμίνες. Ένα μεγάλο μέρος της Βιβλικής διατροφής που προμήθευε στον οργανισμό βιταμίνες, μεταλλικά στοιχεία και το απαραίτητο σάκχαρο, ήταν τα φρούτα (σταφύλια, σύκα, χουρμάδες, πεπόνια, ρόδια, κ.α.) νωπά ή αποξηραμένα, καθώς και το μέλι που επαινείται σε πολλά εδάφια της Βίβλου (η γη της επαγγελίας ονομαζόταν «γη που έρεε μέλι και γάλα»), που όπως γνωρίζουμε σήμερα είναι από τις πιο ευεργετικές για τον οργανισμό τροφές (σε μικρή ποσότητα βέβαια γιατί περιέχει πολύ σάκχαρο). Τα συνήθη πιάτα αποτελούνταν από λαχανικά (χόρτα, λάχανα) και όσπρια (φασόλια, ρεβύθια, φακές, αρακάς, κ.α.). Στις παράκτιες περιοχές ή γύρω από τη λίμνη Γεννησαρέτ, όπως γνωρίζουμε και από τα Ευαγγέλια, ανθούσε η αλιεία, και οι κάτοικοί τους κατανάλωναν άφθονα ψάρια, τα οποία όμως μην μπορώντας να διατηρηθούν στο ζεστό κλίμα του Ισραήλ, δεν μεταφέρονταν σε άλλους τόπους, και έπρεπε να τρώγονται επιτόπου, γι’ αυτό και ήταν ασυνήθιστη τροφή για τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, και γενικά του ηπειρωτικού τμήματος της γης Ισραήλ.
Όσον αφορά τα ποτά, εκτός από το πολύτιμο νερό, οι άνθρωποι έπιναν «σίκερα», ένα ελαφρύ αλκοολούχο ποτό παραγόμενο από το κριθάρι (αντίστοιχο της σημερινής μπύρας), και φυσικά κόκκινο κρασί, το οποίο εξαίρουν πολλά εδάφια της Βίβλου: ο Ψαλμωδός δοξάζει τον Δημιουργό που παρέχει «κρασί που ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου» (Ψαλμός 104:15). Επίσης βλέπουμε πως οι Ισραηλίτες όταν έμεναν μακριά από τον τόπο λατρείας στην Ιερουσαλήμ έπρεπε να ανταλλάξουν τα δέκατά τους με ασήμι και να το δώσουν «…αντί οποιουδήποτε άλλου πράγματος επιθυμεί η ψυχή σου, … αντί για κρασί ή αντί για σίκερα … και θα τρως εκει μπροστά στον Κύριο τον Θεό σου και θα ευφρανθείς εσύ και η οικογένειά σου» (Δευτερονόμιο 14:25-26). Από την άλλη, η Βίβλος μας προειδοποιεί για την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, που βραχυπρόθεσμα προκαλεί μείωση νοητικών ικανοτήτων, ή και μέθη, και μακροπρόθεσμα οδηγεί σε καρκίνο ήπατος, κλπ. Πάντως γενικά στη Βίβλο το κρασί θεωρείται όχι μόνον ευφραντικό αλλά και θεραπευτικό, όπως προτείνει ο Παύλος στον Τιμόθεο («χρησιμοποίησε λίγο κρασί για το στομάχι σου και τις συχνές σου ασθένειες» Α Τιμοθ. 5:23), γιατί πράγματι όπως έχει αποδειχτεί επιστημονικά, το κρασί με τα ένζυμα και τα μεταλλικά στοιχεία του είναι πολλαπλά ωφέλιμο στην καρδιά, στο αίμα, και αλλού. Βέβαια μιλάμε για την ωφελιμότητα αποκλειστικά του κρασιού, και ιδιαίτερα του κόκκινου --και μάλιστα του προερχόμενου από φυσική ζύμωση (παραδοσιακά και βιολογικά κρασιά) και όχι από προσθήκες χημικών ουσιών που είναι πολύ βλαβερές (βιομηχανικά κρασιά). Αντίθετα, τα σύγχρονα δυνατά αλκοολούχα ποτά όπως το ουϊσκυ, η βότκα, κλπ, είναι πολύ βλαβερά ακόμη και σε μικρή ποσότητα.
Όλα αυτά που έτρωγαν και έπιναν οι άνθρωπο της Βίβλου αντιστοιχούν στην ιδανική διατροφή που η σύγχρονη διαιτητική συνιστά, στη διατροφή που αποκαλείται «Μεσογειακή».
Αυτή η διατροφή, συνδυασμένη με τη σωματική άσκηση (χειρωνακτική εργασία, πεζοπορία) που τότε έκαναν ακόμη και οι κάτοικοι των πόλεων (γιατί παντού πήγαιναν με τα πόδια – τα άλογα ήταν πολυτέλεια των πλουσίων), συμβάλλει στη διατήρηση χαμηλής χοληστερίνης, σακχάρου, και άρα σε λιγότερες καρδιοπάθειες, εγκεφαλικά, κλπ., καθώς και στην προμήθεια του οργανισμού με την απαραίτητη ενέργεια για μια ζωή γεμάτη δραστηριότητα.
Οι αρχές λοιπόν της Βίβλου σχετικά με τη διατροφή συμπίπτουν με τις αρχές υγιεινής διατροφής που οι ανθρώπινες επιστήμες κατέληξαν τις τελευταίες μόλις δεκαετίες, μόνο που εκείνες δόθηκαν χιλιάδες χρόνια πριν –ο Νόμος στον Μωυσή δόθηκε από τον Θεό περίπου 3.500 χρόνια πριν! – και αυτό δείχνει την υψηλή σοφία και γνώση του Ουράνιου Συγγραφέα της, Τον οποίο καλά θα κάνουμε να λάβουμε σοβαρά υπόψιν, ακόμη και στη διατροφή μας …
© Κέντρο Βιβλικών Μελετών, 2011