(Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης)
Το σκότος αφανίζεται από το φως, και μάλιστα από το πολύ φως. Η αγνωσία αφανίζεται από τις γνώσεις, και μάλιστα από τις πολλές γνώσεις. Αφού εκλάβεις αυτούς τους όρους όχι με την έννοια της στερήσεως αλλά της υπεροχής, διακύρηξε με βεβαιότητα ότι η κατά Θεόν αγνωσία διαφεύγει από εκείνους που έχουν αισθητό φως και γνώση των αισθητών όντων, και το υπερβατικό του φως, αφ' ενός μεν καλύπτεται για όλο το φως, αφ' ετέρου δε αποκρύπτει όλη τη γνώση. Όποιος λοιπόν, βλέποντας τον Θεό, κατάλαβε τι είδε, αυτός δεν είδε τον Θεό, αλλά κάτι από τα δικά του όντα και γινωσκόμενα. Αυτός όμως ο ίδιος ο Θεός, εδραιωμένος επάνω από νου και ουσία, με το ότι δεν γνωρίζεται καθόλου και δεν υφίσταται, με αυτό ακριβώς υφίσταται υπερουσίως και γνωρίζεται υπέρ νουν. Και η τελεία αγνωσία, με την υψηλότερη σημασία της λέξεως, συνιστά τη γνώση αυτού που ευρίσκεται επάνω από όλα τα γνωριζόμενα.