Όλες οι αληθινές πνευματικές διδασκαλίες αναπόφευκτα οδηγούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο ερώτημα «ποιος είμαι;», το απόλυτο ερώτημα για κάθε άνθρωπο. Ό,τι και να πει κανείς, όσες απαντήσεις και να δώσει, πάντα παραμένει κάτι που δεν μπορεί να συμπεριληφθεί, στη σφαίρα του αναπάντητου, του αγνώστου. Δε είναι υπερβολή να πούμε, ότι η ελπίδα απέναντι στην κρίση που βιώνουμε, έγκειται στο όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι αληθινά να νιώσουν την ανάγκη να αναρωτηθούν βαθιά για τη ζωή τους. Γιατί δουλεύω, γιατί διασκεδάζω, τι σκοπό εξυπηρετούν όλα αυτά που κάνω; Γιατί εντέλει ζω; Ποιο το νόημα της ζωής; Ποιος στο καλό τέλος πάντων είμαι εγώ που τα σκέφτεται όλα αυτά;
Είναι ανάγκη ο σοβαρός εσωτερικός αναζητητής να μεταμορφωθεί σε ένα κινούμενο ερωτηματικό. Είναι ανάγκη ο νευραλγικός και ανίδεος εαυτός μας να ρωτάει πιο είναι το νόημα των συμβόλων που αναδύονται από τα βάθη του κι όχι απλώς να τα παρακολουθεί χωρίς να τα καταλαβαίνει. Είναι ανάγκη να γίνεται ένας διάλογος ανάμεσα στο συνειδητό και στο ασυνείδητο. Όσο το συνειδητό δεν ρωτάει, δεν μπορεί το ασυνείδητο να απαντήσει, εξηγώντας, και δεν υπάρχει καμιά σχέση ανάμεσα στα δύο. Τότε το ασυνείδητο κλείνει την πόρτα στο ανάξιο συνειδητό και το εξορίζει. Και καλά αν το συνειδητό νιώσει τι έχασε κι αρχίσει να αναζητεί το ασυνείδητο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το συνειδητό μένει αποκομμένο, δεν ψάχνει και το ασυνείδητο συνεχίζει να υποφέρει και να ζητάει τον λυτρωτή του.
Την απάντηση, την κάθε απάντηση, σε ένα βαθύτερο επίπεδο την γνωρίζουμε, την κρύβουμε μέσα μας, το υποσυνείδητό μας την γνωρίζει κι εμείς μόνον μπορούμε να την βγάλουμε στην επιφάνεια. Αρκεί μόνον να ξεφορτωθούμε τις κάλπικες, τις δανεικές και τις άχρηστες γνώσεις και να μάθουμε να χαλαρώνουμε και να διαλογιζόμαστε, να αδειάζουμε το νου μας από σκέψεις όσο γίνεται περισσότερο. Μόνον όταν είμαστε χαλαροί μπορούμε να γίνουμε δεκτικοί, μπορούμε να ακούσουμε καθαρά και τότε να μάθουμε αρχικά στο νοητικό επίπεδο και αργότερα στο βαθύτερο επίπεδο της καρδιάς. Και όσο είμαστε ανοιχτοί και δεκτικοί θα μαθαίνουμε συνεχώς, όπως ο μαθητής του δημοτικού που μαθαίνει για να προχωρήσει στο γυμνάσιο.
Στον σκληρό δίσκο της μνήμης, στο υποσυνείδητο υπάρχουν αποθηκευμένες οι απαντήσεις και με την κατάλληλη πρόκληση μπορούν να βγουν στην επιφάνεια εργασίας, στο συνειδητό. Το υποσυνείδητο είναι ο υπηρέτης του συνειδητού και ένας καλός υπηρέτης φροντίζει το αφεντικό του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το τραγικό λάθος που κάνουμε συνήθως είναι ότι τα θέλουμε όλα έτοιμα και βιαζόμαστε. Την κοπιαστική και χρονοβόρα αυτή εργασία μπορούμε να την κάνουμε μόνον εμείς. Δε μπορούμε να πληρώσουμε κάποιον άλλον να την αναλάβει για μας. Τα οφέλη βέβαια θα είναι ανυπολόγιστα. Ας έχουμε λοιπόν ανοιχτές τις κεραίες μας ώστε να συλλαμβάνουμε τα μηνύματα που δεχόμαστε, τα οποία δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρα. Όταν μας απασχολούν διάφορα θέματα ή αναρωτιόμαστε αν κάτι είναι σωστό ή λάθος, ας κάνουμε την ερώτηση στον εαυτό μας και ας περιμένουμε λίγο, ας εξετάσουμε πως νιώθουμε ενεργειακά, ας μην προσπαθήσουμε να βρούμε τη σωστή απάντηση χρησιμοποιώντας μόνο τον νου, τη λογική. Χρησιμοποιώντας μόνο τη λογική αποκλείουμε την ενεργειακή και διαισθητική απάντηση, την απάντηση της καρδιάς, που σχεδόν πάντα είναι η καταλληλότερη απάντηση σε ένα δεδομένο ερώτημα.
Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι είναι σημαντικό μαζί με κάθε ερώτημα που θέτουμε να έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας άλλα δύο κρίσιμα ερωτήματα:
α) ποιος ρωτάει και
β) ποια η χρησιμότητα του ερωτήματος;
Μήπως ρωτάει ο νους μας στην ανάγκη του να συσσωρεύσει περισσότερες πληροφορίες προς εγωιστική του ικανοποίηση και μόνον; Με μια μικρή βόλτα στον λαβύρινθο του διαδικτύου σε δήθεν «πνευματικές» και «εσωτερικές» ιστοσελίδες μπορούμε εύκολα να παραγεμίσουμε το κεφάλι μας με άχρηστες πληροφορίες και απαντήσεις για τους νεφελίμ που θα ξεπηδήσουν από τα τάρταρα και θα αρχίσουν να χορεύουν σαλόνι του σπιτιού μας, μέχρι ακριβείς αστρολογικές προβλέψεις για όλους τους τομείς της ζωής μας, ταχύρυθμες ενεργειακές θεραπείες κάθε τύπου για πάσα νόσο αλλά και on line οδηγίες για επίλυση ισχυρών και μακροχρόνιων καταστάσεων μαγείας, ατυχίας και όλων των κακοδαιμονιών της μοίρας μας. Το ίντερνετ έχει ενισχύσει τις αυταπάτες των αμαθών. Δεν ξέρεις πόσοι ηλίθιοι, δογματικοί και ξερόλες υπάρχουν στον κόσμο ώσπου να χρησιμοποιήσεις το διαδίκτυο. Επειδή το διαδίκτυο προσφέρει ενημέρωση δημιουργείται η εντύπωση ότι η γνώση είναι προσιτή και εύκολη. Επιπλέον δημιουργείται η εντύπωση πως όλα μπορούν να ειπωθούν∙ το αποτέλεσμα είναι να λέγονται πολλές βλακείες.
Το διαδίκτυο δυστυχώς μας τροφοδοτεί με την ψευδαίσθηση ότι όλες οι πληροφορίες για τον κόσμο, για το παρόν, για το παρελθόν και πολλές φορές ακόμα και για το μέλλον, όλες οι απόψεις, όλες οι γνώσεις, μας είναι διαθέσιμες ανά πάσα στιγμή. Δεν έχουμε παρά να τις αναζητήσουμε στο google. Όμως αυτή η ψευδαίσθηση παντοδυναμίας δημιουργεί τελικά μια πραγματική αδυναμία. Το μόνο που κάνουμε είναι να παίρνουμε έτοιμο, και πολλές φορές χωρίς να το κρίνουμε, καθετί που κάποιοι άλλοι σκέφτηκαν, φαντάστηκαν, δημιούργησαν ή θεσμοποίησαν. Εξαρτιόμαστε από τους άλλους. Έτσι παραιτούμαστε από τη δυνατότητα να στοχαστούμε εμείς οι ίδιοι πάνω στην πληροφορία και να δημιουργήσουμε την δική μας γνώση. Και το χειρότερο είναι ότι δεν το αντιλαμβανόμαστε. Με όλες αυτές τις δανεικές «γνώσεις» ή τις αγνώστου προελεύσεως πληροφορίες μέσα του ο ασυνείδητος σέρφερ του διαδικτύου, μπορεί άνετα να κορδώνεται καθώς νομίζει ότι διαφέρει από τους άλλους, τους ανίδεους που ασχολούνται μόνο με κοσμικά θέματα, και να εμφανίζεται ως εσωτεριστής και ειδήμονας ενώ στην πραγματικότητα όχι μόνον κανένα ουσιαστικό βήμα στην ατραπό της αλήθειας δεν έχει πραγματοποιήσει αλλά είναι παγιδευμένος σε μια μεγάλη πλάνη από την οποία χρειάζεται ειδική βοήθεια για να ξεφύγει.
Ο μεγαλύτερος εχθρός της γνώσης
δεν είναι η άγνοια
αλλά η ψευδαίσθηση της γνώσης.
“Ποιος ρωτάει και γιατί;” είναι το κρίσιμο ερώτημα πίσω απ’ το ερώτημα. Οι πολλές άστοχες ερωτήσεις επιτυγχάνουν ακριβώς το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μας απομακρύνουν από το στόχο. Ας σκεφτούμε, ας παρατηρήσουμε, ας στοχαστούμε, ας αναρωτηθούμε τέλος πάντων: Μήπως φορτώνουμε το τοπίο με απορίες, όχι επειδή μας ενδιαφέρουν οι απαντήσεις, αλλά για το ακριβώς αντίθετο; Για να αποφύγουμε να ακούσουμε την απάντηση; Μήπως φορτωνόμαστε με κενές ερωτήσεις που χρησιμεύουν μόνο για να ξεγελάμε τον εαυτό μας και για να βραδυπορούμε στην πορεία μας; Γι’ αυτό και ο Σωκράτης, όταν του ζήτησαν να εξηγήσει τον μύθο του Βορέα, έδωσε την εξής αφοπλιστική απάντηση: “Εμένα όμως δε μου μένει καθόλου καιρός γι’ αυτά. Και σύμφωνα με το δελφικό ρητό, δεν μπορώ ακόμα να γνωρίσω τον εαυτό μου. Μου φαίνεται λοιπόν γελοίο να νοιάζομαι για ξένα πράγματα τη στιγμή που δεν γνωρίζω τον εαυτό μου”. Φυσικά, το θέμα για εμάς δεν είναι να περιοριστούν οι ερωτήσεις, αλλά να παραμεριστούν οι ανωφελείς κι όλες αυτές που δε ζητάνε απάντηση, παρά αποτελούν πρόφαση για να μείνουμε στάσιμοι.
Η αρχή της σοφίας είναι η επίγνωση και η παραδοχή της άγνοιας. Λέει ο Κομφούκιος: «Όποιος ξέρει όλες τις απαντήσεις δεν του έχουν υποβληθεί όλες οι ερωτήσεις». Χωρίς απαντήσεις στην καθημερινή μας ζωή στην κοινωνία, δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουμε, είναι αλήθεια. Χωρίς όμως ένα ουσιαστικό ερώτημα για το ποιοί είμαστε και τι κάνουμε πραγματικά σε αυτήν εδώ τη ζωή, δεν μπορούμε να γίνουμε ολόκληροι, αυτό που πραγματικά είμαστε. Οπότε το ερώτημα και συνάμα η πρόκληση θα μπορούσε να είναι:
"Κάτω από την κυρίαρχη και αναγκαία σημασία των αποκρίσεών μας στις απαιτήσεις της κοινωνίας, είναι δυνατόν να κρατιέται ζωντανή μέσα μας η πιο αυθεντική και πολύτιμη ικανότητά μας, η ικανότητα να αναρωτιόμαστε;"
πηγή : Ξάνθη Φιλοσοφείν