Ιανουαρίου 2015



Ο πατέρας του Ζαχαρίας, ήταν ιερέας. Κάποια ημέρα την ώρα του θυμιάματος, είδε μέσα στο θυσιαστήριο άγγελο Κυρίου, ο οποίος του ανήγγειλε ότι θα αποκτούσε γιο, τον οποίο θα ονόμαζε Ιωάννη. 
Ο Ζαχαρίας σκίρτησε από χαρά, αλλά δυσπιστούσε. Η γυναίκα του ήταν ηλικιωμένη και στείρα και άρα ήταν αδύνατο να κυοφορήσει και αυτές τις αμφιβολίες τις εξέφρασε στον άγγελο, ο οποίος του απάντησε ότι το παιδί θα γεννηθεί και εκείνος θα τιμωρηθεί για την απιστία του, παραμένοντας κωφάλαλος μέχρι να πραγματοποιηθεί η βουλή του Θεού. 

Πράγματι η γυναίκα του η Ελισάβετ συνέλαβε και μετά από εννέα μήνες γέννησε γιο. 
Οκτώ ημέρες μετά τη γέννηση, κατά την περιτομή του παιδιού, οι συγγενείς θέλησαν να του δώσουν το όνομα του πατέρα του, δηλαδή Ζαχαρία. 
Όμως ο Ζαχαρίας έγραψε επάνω στο πινακίδιο το όνομα Ιωάννης.

Αμέσως λύθηκε η γλώσσα του, κινούνται τα χείλη του κι ο Ζαχαρίας ευλογεί τον Θεό. "Ανεώχθη δε το στόμα αυτού παραχρήμα και η γλώσσα αυτού, και ελάλει ευλογών τον Θεόν". Και αμέσως ακολούθησε κι άλλο θαύμα. Πληρούται Πνεύματος Αγίου ο Ζαχαρίας και αμέσως αρχίζει να προφητεύει για τον υιό του θαυμαστές και μεγάλες προφητείες. "Και Ζαχαρίας ο πατήρ αυτού επλήσθη Πνεύματος Αγίου και προεφήτευσε".

Όλοι οι παριστάμενοι που άκουαν και έβλεπαν να γίνονται, τόσα θαυμαστά σημεία, εξεπλήτοντο και εθαύμαζαν! "και εθαύμασαν πάντες." Και διερωτούντο "τι άρα το παιδίον τούτο έσται";

Ο Ιωάννης δε διέθετε μόνο το χάρισμα της προφητείας, αλλά αξιώθηκε και τη μεγαλύτερη χαρά και τιμή. 
Βάπτισε το Μεσσία Χριστό, τον οποίο και ομολογούσε σ’ όλη του τη ζωή.



Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ




Το όνομα του Τιμίου Προδρόμου, αποτελείται από επτά στοιχείαΙ.Ω.Α.Ν.Ν.Η.Σ., το κάθε ένα από τα οποία, κρύβει και μία μυστική έννοια.


Το πρώτο στοιχείο, το Ι, σημαίνει τον αριθμό δέκα και συμβολίζει το δέκατο τάγμα των αγγέλων. Ως γνωστό, το δέκατο τάγμα του εωσφόρου, αποστάτησε και μέλει να αναπληρωθεί, από το τάγμα των Μοναχών. Ο Τίμιος Πρόδρομος, λοιπόν, με την ισάγγελο ζωή του, έμελλε να ανακαινίσει και να ανορθώσει το δέκατο τάγμα των αγγέλων, που είχε ξεπέσει.

Το δεύτερο στοιχείο, το Ω, σημαίνει τον Κύριό μας και ιδού πώς: Γραμματικά το Ω, φαίνεται σαν να απαρτίζεται από δύο ΟΟ, τα οποία εάν τα ενώσεις, αποτελούν το Ω. Αυτά τα δύο ΟΟ, δεν είναι άλλο από δύο σφαιροειδείς κύκλους, που δεν έχουν ούτε αρχή, ούτε τέλος. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς, είναι άναρχος και ατελεύτητος, όπως επίσης έχει και δύο φύσεις, την θεία και την ανθρώπινη. Είναι λοιπόν, θαυμαστή η παρομοίωσις του Ω με τον Χριστό. Επίσης θαυμαστό είναι ότι το Ι προηγείται του Ω, καθώς γέγραπται: "ιδού εγώ αποστέλλω τον Άγγελόν μου προ του προσώπου σου, ος κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου".

Περί του ΑΝ και του Ν. Σημειώθηκε ότι το Ι συμβολίζει τον Πρόδρομο, το Ω σημαίνει τον Χριστό, ή αλλιώς την πρώτη Παρουσία του Χριστού που ακολούθησε μετά τον Πρόδρομο, το ΑΝ άραγε τι να σημαίνει; Μα φυσικά τηνΑΝΑΣΤΑΣΗ! 
Το άλλο Ν, τι σημαίνει μετά την Ανάσταση; Σημαίνει την Ανάσταση τωνΝεκρών!Με άλλα λόγια, μετά την Πρώτη παρουσία του Χριστού, "προσδοκώ ανάστασιν νεκρών", όπως ακριβώς λέμε και στο Σύμβολο της Πίστεώς μας!

Περί του Η. Εύκολα πια, συμπεραίνει κανείς μετά τα ανωτέρω, ότι το Η, σημαίνει τον αριθμό 8 και τον όγδοο αιώνα, τον αιώνα της ατελεύτητης και μακαρίας ζωής! Το λέμε και στο Σύμβολο: "προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος".

Περί του Σ. Το γράμμα Σ, σημαίνει τον αριθμό διακόσια, δηλαδή αποτελείται από δύο εκατοντάδες. 
Σύμφωνα με τους Πατέρες μας, ο αριθμός εκατό, είναι τέλειος, συμβολίζει το τέλειο. Άρα ο αριθμός διακόσια είναι δύο φορές τέλειος και συμβολίζει το υπερτέλειο. 
Συμβολίζει δηλαδή την υπερτέλεια αιώνια μακαριότητα του Θεού και του Παραδείσου, το υπερτέλειο, το απέραντο, το αιώνιο και ατελεύτητο της αιωνίου και μακαρίας ζωής, της οποίας διά των πρεσβειών του Τιμίου Προδρόμου, του οποίου το Γενέθλιον εορτάζομεν σήμερα, είθε να μας αξιώσει ο Παντελεήμων Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός. Αμήν.


(Ιωάννου Ιερομονάχου του εκ Λίνδου - 18ος αιώνας. 
Από το βιβλίον του ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΣΑΓΗΝΗ, σελ. 170)
via


Αυτό που γράδει ο ιερός Αυγουστίνος για τον χρόνο ισχύει το ίδιο και για τον έρωτα. Όσο λιγότερο τον σκεφτόμαστε, τόσο πιο αυτονόητος μας φαίνεται. Όταν όμως αρχίζουμε και στύβουμε το μυαλό μας για να τον καταλάβουμε, τότε πέφτουμε στο καζάνι του Διαβόλου.
 ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΣ υπάρχει στον έρωτα, κάτι που ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να γνωρίσει απόλυτα και να εξηγήσει πέρα για πέρα. Το ίδιο, βέβαια, θα μπορούσαμε να πούμε και για τη Μεγάλη Έκρηξη που γέννησε τον κόσμο ή για το ερώτημα του πώς θα είναι ο καιρός σε δυο βδομάδες από σήμερα.
ΑΛΛΑ ΟΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ του σύμπαντος και οι μετεωρολογικές προβλέψεις εμπνέουν τους ποιητές και το κοινό τους πολύ λιγότερο από οτιδήποτε σχετίζεται με τον έρωτα. Άρα ο έρωτας έχει κάτι περισσότερο από το αινιγματικό και μυστηριώδες.
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΣ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ των θεωρούν προσωπική τους υπόθεση -και μάλιστα υπόθεση εξαιρετικά σημαντική για την ύπαρξή τους την ίδια. Τόσο σημαντική, ώστε ακόμα και οι αστροφυσικοί όταν ερωτεύονται, δεκάρα δεν δίνουν για τη γέννηση του σύμπαντος -κι ας μη μιλήσουμε καν για τις μετεωρολογικές προβλέψεις.
Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ΒΕΒΑΙΑ, ΘΕΟΣ. Δεν είναι ούτε καλός, ούτε κακός. Δεν είναι όμορφος ή άσχημος. Είναι ένας ισχυρός δαίμων, ένας μεσολαβητής μεταξύ θεών κι ανθρώπων, μια δύναμη που ενσταλάζει στους ανθρώπους τον πόθο για όσα του λείπουν: τον πόθο για το ωραίο, για το καλό, για την ευτυχία, για την τελειότητα -όλα χαρακτηριστικά των θεών, αντιφέγγισμα των οποίων ο ερωτευμένος βλέπει στο αντικείμενο του έρωτά του -τον πόθο, εντέλει, για την αθανασία.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Πάτρικ Ζίσκιντ, Για τον Έρωτα και το Θάνατο, εκδόσεις Ψυχογιός.
Ο Πάτρικ Ζίσκιντ είναι Γερμανός συγγραφέας, σεναριογράφος και δημοσιογράφος. Θεωρείται ένας από τους πλέον καταξιωμένους σύγχρονους συγγραφείς. Σπούδασε μεσαιωνική και σύγχρονη Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Το Άρωμα, το πρώτο του μυθιστόρημα, εκδόθηκε το 1985, και έγινε παγκόσμια επιτυχία με αλλεπάλληλες επανεκδόσεις.
Μεταφράστηκε σε 37 γλώσσες, πούλησε περισσότερα από 12 εκατομμύρια αντίτυπα και τιμήθηκε με πολλά διεθνή βραβεία. Επιλέχθηκε από τους New York Times ως το βιβλίο της χρονιάς για το 1986 και γυρίστηκε σε κινηματογραφική ταινία. Άλλα γνωστά βιβλία του είναι Το Περιστέρι, Το Κοντραμπάσο, Για τον Έρωτα και το Θάνατο.
via






Βρες χρόνο για δουλειά -

αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.

Βρες χρόνο για σκέψη -

αυτό είναι η πηγή της δύναμης.

Βρες χρόνο για παιχνίδι -

αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.

Βρες χρόνο για διάβασμα -

αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.

Βρες χρόνο να είσαι φιλικός -

αυτό είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.

Βρες χρόνο για όνειρα –

αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ’ αστέρια.

Βρες χρόνο ν’ αγαπάς και ν’ αγαπιέσαι -

αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.

Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρα σου -

είναι πολύ σύντομη η μέρα για να ‘σαι εγωιστής.

Βρες χρόνο να γελάς -

αυτό είναι η μουσική της ψυχής.

Βρες χρόνο να είσαι παιδί -

για να νοιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.

Τ όνειρο του παιδιού είναι η Ειρήνη. Τ’ όνειρο της μάνας είναι η Ειρήνη.

τα λόγια της αγάπης κάτω από τα δέντρα είναι η Ειρήνη….


Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Γιάννης Ρίτσος



Κανένα μα κανένα δεν κερδίζεις, ούτε καν ένα μικρούλι αφελές παιδί, εφόσον του αφαιρείς την ελευθερία του να μη συμφωνήσει μαζί σου. Εάν απαγορεύεις την ελευθερία στον άλλον, και βασιλιά να τον στέψεις, δε θα κρατήσει η λαμπερή συμφωνία σας. Είτε το καταλάβει συνειδητά αυτός ο άλλος, είτε όχι, σύντομα αισθάνεται πως η κατάσταση δεν τον ευχαριστεί, πως κάπου κάπως εξαπατήθηκε και γλίστρησε εκεί όπου δε θέλει. Τα χρυσά κλουβιά τα ανακάλυψαν τύποι σαν τη γυναίκα της ιστορίας μας, όμως εκεί μέσα κλειδωμένο ένα πουλί μαραίνεται. Ο Ελύτης γράφει, στα Ανοιχτά Χαρτιά ταυ νομίζω, ότι μπορείς να φυλακίσεις ένα αηδόνι όμως δεν μπορείς να φυλακίσεις τον κελαηδισμό του. Ωστόσο, υπάρχουν προσωπικότητες τόσο παθολογικά ανασφαλείς και εξαρτημένες, τόσο εξωφρενικά εγωιστικές, ώστε κρατούν κλειδωμένο στο κλουβί το αηδόνι τους, έστω και μαραμένο, έστω και άλαλο, έστω και νεκρό. Ξέρουν να ταριχεύουν εξάλλου πολύ καλά. Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε συναπαντηθεί με τέτοιους χαρακτήρες. Δεν είναι λίγοι. Αποκλείεται να τους αποφύγεις εύκολα, γιατί είναι αράχνες και πλέκουν ιστούς. Όσο πιο εξαρτημένοι είμαστε κι εμείς οι ίδιοι, τόσο τσιμπάμε στους χειρισμούς τους.
Ο ανεξάρτητος άνθρωπος, ο ελεύθερος, δεν τους ανέχεται. Γρήγορα κάνει πέρα, γρήγορα κόβει τις διαπραγματεύσεις. Όμως πόσοι είμαστε εντελώς ανεξάρτητοι; Σχεδόν όλοι έχουμε τις αναγκεμένες πληγές μας, τις μειονεξίες μας, τους κρυφούς παθολογικούς μας εγωισμούς, τα μικρούτσικα πάθη μας. Όλοι μας κουβαλάμε στο αίμα μας τους πειρασμούς της τρέλας. Μας ερεθίζει δηλαδή ο αγώνας για νίκη τέτοιων τύπων, όταν μας βάλουν στο στόχαστρο.
Αξία στις σχέσεις μας έχει το να σχετιζόμαστε, όχι να παγιδεύουμε. Και σχέση δίχως ελευθερία και εντιμότητα δεν είναι σχέση. Η αγάπη, η φιλία, η συνεργασία, η συγγένεια πετυχαίνουν μονάχα αν συναναστρεφόμαστε εν ελευθερία, αν συνομιλούμε από κοινή δίψα αλήθειας και για το ελάχιστο, όχι από δίψα νίκης και για το ελάχιστο. Η δίψα αλήθειας σε κάνει ταπεινό, σε ασκεί πειστικό, σε πλάθει ενδιαφέροντα και φρέσκο. Όλα τα άλλα είναι ερεθισμοί των νεύρων που διαιωνίζουν τις νευρώσεις και την ανθρώπινη πανταχού παρούσα παρανόηση. Παρανοούμε και τον εαυτό μας, κι αυτή η παρεξήγηση είναι κάτι που και προηγείται και έπεται. Με τον καιρό και με την επανάληψη οι παρανοήσεις παγιώνονται σε παράνοιες. Η ζωή είναι αυστηρό σχολείο, αδέκαστο, δεν περνάς τάξεις· εάν μείνεις εκτός εκπαίδευσης επειδή δε μελετάς ή επειδή αντιγράφεις, το σκοτάδι και ο νοσηρός ιστός πυκνώνουν, με την ηλικία η ζωή αξιώνει εντιμότητες. Οι ευκαιρίες τελειώνουν ενώ εσύ δεν τελειώνεις, δυστυχώς ή ευτυχώς, ψυχές και συνέπειες ακονίζονται.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη “Σιωπάς Για να Ακούγεσαι” Εκδόσεις Ψυχογιός

via


Νόμιζα πως ότι αποζητούσα ήταν μια αίσθηση σταθερότητας, ασφάλειας και μονιμότητας.
 Να θέλω να ανήκω κάπου, σε κάποιον. Αλλά μεγαλώνοντας, συνειδητοποιώ πως αυτή η ανάγκη μάλλον δεν υπάρχει πια ή έχει μετουσιωθεί σε κάτι άλλο.
Μεγαλώνοντας, θα ήθελα να έρχομαι πιο κοντά στον εαυτό μου, σε μένα, στην ελεύθερή μου βούληση. Σε ό, τι μου αρέσει να κάνω χωρίς να δίνω σε κάποιον λογαριασμό ή εξηγήσεις (αλλά ακόμα και αν χρειαστεί να το κάνω, να βγαίνει φυσικά και αυθόρμητα, και όχι επειδή πρέπει).
Να συνεννοούμαι με τα βλέμματα, χωρίς πολλά λόγια, χωρίς πολλά-πολλά γενικώς. Να με αφουγκράζομαι καλύτερα και να μην με στήνω στον τοίχο, δημιουργώντας μου ενοχές.


Μεγαλώνοντας, αλλάζω. Εξελίσσομαι. Επιλέγω τι θέλω και τι όχι. Κάθε μέρα που ξημερώνει με πάει και κάπου αλλού. Με φτάνει σε ένα άλλο σημείο, που μπορεί μέχρι χθες να μην ήξερα ότι υπάρχει ή να μην το είχα σκεφτεί.
Αυτάρκεια. Αυτή η λέξη βοά στο μυαλό μου και μου ταράζει την κροταφική μου μοίρα. Να μην εξαρτώμαι από κανέναν και τίποτα. Επειδή δεν μου αρέσουν καθόλου οι εξαρτήσεις και χαίρομαι που δεν είμαι υπόδουλη στα δεσμά τους. Αυτό πραγματικά με κάνει να νιώθω ελεύθερη και να ξέρω πως μπορώ και μόνη μου –stuck to my own guns- να τα βγάζω πέρα.
Και έτσι να επιστρέφω στη μοναξιά μου, που είναι επιλογή μου (και φυσικά και έχω την επιθυμία να μου κρατάει κάποιος το χέρι και να μου χαιδεύει τα μαλλιά, αλλά θέλω να μπορώ να αυτοπροσδιορίζω την ευτυχία μου, και να μην την αφήνω να  ετεροπροσδιορίζεται).
Και να βάζω προτεραιότητες στη ζωή μου. Και να αποφασίζω εγώ για αυτήν. Να επιλέγω, όχι να με επιλέγουν. Να παίζω το παιχνίδι μου, όχι το παιχνίδι των άλλων. Εκείνο που είναι σε αυτούς βολικό αλλά εμένα όμως με ξεβολεύει και τελικά δεν με ικανοποιεί.
Βεβαίως, η κάθε επιλογή και η κάθε απόφαση έχει συνέπειες.
Και θα πρέπει να είσαι έτοιμος κάθε φορά να τις αντιμετωπίσεις.
« Οι πιο σκληρές γυναίκες είναι οι ευαίσθητες, αυτές που θα εξαντλήσουν όλες τις πιθανότητες μαζί σου αλλά αν πουν τελείωσε, δικέ μου τελείωσε».
Κλείνοντας με τα λόγια του συγγραφέα Χρόνη Μίσσιου (τα οποία με εκφράζουν απόλυτα και παραθέτω, προσπαθώντας κάθε μέρα να τα κάνω πράξη).
“Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό.Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη.
Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις Άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα”



via



Τα προσωπικά μας όρια που πρέπει να βάζουμε στους άλλους συνηθίζονται πολλές φορές να κατηγοριοποιούνται σε 7 κατηγορίες. Αυτές τις κατηγορίες θα σας παρουσιάσω σήμερα, προσθέτοντας και τις δικές μου παρατηρήσεις.
Φυσικά όρια: Αναφέρονται στο σεβασμό που πρέπει να δείχνουν οι άλλοι για τον δικό σου προσωπικό χώρο. Παραβιάζονται όταν κάποιος μπαίνει στο δωμάτιό σου χωρίς να σου ζητήσει την άδεια, χρησιμοποιεί τα πράγματά σου χωρίς να σε ρωτήσει ή διαβάζει προσωπικές σου σημειώσεις όπως το ημερολόγιό σου, ακόμα και τα μηνύματα στο κινητό σου στα κρυφά. Στα φυσικά όρια συμπεριλαμβάνονται φυσικά και τα σωματικά, όταν κάποιος σε αγγίξει ή σε πειράξει σωματικά χωρίς να το θέλεις.
Διανοητικά όρια. Αναφέρονται στο σεβασμό για τις ιδέες και τις σκέψεις σου. Παραβιάζονται όταν κάποιος προσπαθεί να υποτιμήσει την αντίληψή σου λέγοντας πράγματα όπως «αυτό είναι μονάχα στη φαντασία σου» ή «αυτό δεν μπορεί να το πιστεύεις πραγματικά» κτλ.
Συναισθηματικά όρια. Συνεχίζονται με το σεβασμό για τα αισθήματά σου. Παραβιάζονται όταν κάποιος προσπαθεί να τα ακυρώσει ή τα αγνοεί. Επίσης όταν σε θεωρεί δεδομένο ή σου επιτίθεται μειώνοντάς σε ή ντροπιάζοντάς σε.
Κοινωνικά όρια. Αφορούν το σεβασμό για τις επιλογές των κοινωνικών σου επαφών. Παραβιάζονται όταν κάποιος σου κάνει κριτική γι αυτές τις επιλογές. Μα τι στο καλό θες μαζί της! Γιατί θες να πας να δεις την ταινία; Και όλα τα παρόμοια…
Σεξουαλικά όρια. Ορίζουν τον δικό σου ιδιωτικό χώρο : Ποιον θα αγγίξεις και ποιος θέλεις να σε αγγίξει. Έτσι, κανείς δεν μπορεί να σε αγγίξει σωματικά. Ορισμένες από τις παραβιάσεις αυτών των ορίων είναι προφανείς όπως ο βιασμός από έναν άγνωστο ή γνωστό. Άλλες όμως όπως το πονηρό βλέμμα το γδύσιμο με τα μάτια και το δήθεν αθώο πείραγμα είναι λιγότερο προφανείς γι αυτό και προκαλούν σύγχυση.
Οικονομικά όρια. Αναφέρονται στον δικό σου τρόπο να κερδίζεις να ξοδεύεις και να αποταμιεύεις τα χρήματά σου καθώς και στο ελάχιστο που χρειάζεσαι για να νιώσεις ασφάλεια. Οι διαφορετικές στάσεις απέναντι στο χρήμα μπορούν να δημιουργήσουν προβλήματα στις σχέσεις ιδιαίτερα αν δεν υπάρχει σεβασμός για τον τρόπο ζωής του άλλου ανθρώπου.
Χρονικά όρια. Αφορούν το σεβασμό για τους τρόπους διεκπεραίωσης των πραγμάτων τους δικούς μας και των άλλων. Μερικοί είναι ακριβείς και τακτοποιούν τις υποθέσεις τους έγκαιρα. Άλλοι πάλι είναι της τελευταίας στιγμής και προτιμούν να ζουν με την ένταση που φέρνει η εκπνοή μιας προθεσμίας.
Δυστυχώς αυτό που δεν είναι παρά ασαφή προσωπικά όρια συχνά παρερμηνεύεται.
Εκλαμβάνεται ως προσβολή. Εγώ λόγου χάρη δεν είχα καλή σχέση με την ώρα. Πήγαινα πάντα καθυστερημένη. Αυτό προσέβαλλε τους ανθρώπους που με περίμεναν. Φαινόταν σαν να μην μπορούσα να σχεδιάσω τον χρόνο μου. Προγραμμάτιζα να κάνω πολλά πράγματα πριν συναντήσω κάποιον και έτσι δεν προλάβαινα να είμαι στην ώρα μου. Αυτός όμως ήταν ο προφανής λόγος. Στην πραγματικότητα χωρίς να το συνειδητοποιώ  επέλεγα να πάω στο ραντεβού αργότερα από τον άλλο. Ήταν γιατί η αναμονή μου προξενούσε μεγάλο άγχος. Σκεφτόμουν ότι με ξέχασαν ότι με έστησαν ανησυχούσα για την απόρριψη. Καλύτερα λοιπόν να με περιμένουν παρά να τους περιμένω εγώ.
Η σύγχυση των ορίων
Τα όρια είναι ένας φράχτης γύρω από το σπίτι σου. Αυτοί οι συμβολικοί φραγμοί έχουν τρεις στόχους.
-Να κρατήσουν μακριά τους άλλους από τον δικό μας χώρο
-Να μας κρατήσουν μακριά από τον χώρο των άλλων
-Να μας δώσουν μια αίσθηση ολότητας.
Ένας χαμηλός φράχτης επιτρέπει την επικοινωνία μεταξύ των γειτόνων. Δεν εμποδίζει την ροή της ενέργειας (από και προς). Παρόλα αυτά ξέρουμε που τελειώνει ο ένας και που αρχίζει ο άλλος. Όμως όταν κάποιος φτιάξει έναν πολύ υψηλό τοίχο η επικοινωνία σταματά. Οι άνθρωποι που αντί να θέτουν όρια χτίζουν τείχη το κάνουν γιατί χρειάζονται επιπλέον προστασία και ασφάλεια. Αν όμως ήξεραν να χαράξουν σαφή όρια, ίσως δεν θα ήταν αναγκαίο να κλειστούν μέσα σε τείχη.
Γράφει η ψυχολόγος Εlyane Savage
via






Για τα ανήσυχα πνεύματα οι καινούριες αρχές είναι μία από τις συναρπαστικότερες προκλήσεις της ζωής.
Το σημείο εκείνο όπου φτάνεις στα όρια σου και εκατοστό με το εκατοστό τα ξεπερνάς, χαράσσοντας καινούρια. Καινούρια αρχή σημαίνει καινούρια ζωή. Όχι απλά μια καινούρια μέρα, μια νέα συνήθεια, μια μικρή αλλαγή. Καινούρια αρχή σημαίνει οριστική αποκόλληση, ξερίζωμα από το παρελθόν.
Αυτονομία σε κάποιον τομέα για κάποιον, απεγκλωβισμό για κάποιον άλλον. Σίγουρα αίσθηση ελευθερίας και για τους δύο. Με το όποιο τίμημα.
Αν είναι να κάνεις μια καινούρια αρχή, θα πρέπει να την κάνεις μόνος. Αν είναι ν’ αλλάξεις τη ζωή σου, για ένα χρονικό διάστημα  θα πρέπει να είσαι μόνος. Για μεγάλο ή μικρό, δεν έχει σημασία, εσύ το καθορίζεις, αρκεί να διανύσεις αρχικά μια μοναχική πορεία.
Το καινούριο σε θέλει μόνο. Φυσικά και δεν θα απομακρύνεις από κοντά σου ανθρώπους δικούς σου. Φίλους-βράχους, φιλίες μιας ζωής. Το σύντροφο που είναι πάντα εκεί.  Ωστόσο δεν υπάρχουν συναισθηματικά δεκανίκια. Δεν ψάχνεις κάπου να ακουμπήσεις γιατί θα πέσεις.
Και η αλλαγή σε θέλει όρθιο για να την απολαύσεις.
Κάθε ριζική αλλαγή είναι πόλεμος. Και στον πόλεμο αυτόν, όπως και σε κάθε άλλο, κάνεις εχθρούς. Τον εαυτό σου, τους άλλους, τα πράγματα. Τον εαυτό σου που τον ζόρισες. Που τον ξεβόλεψες. Που τον έριξες στα λιοντάρια. Τους άλλους που τους αποσυντόνισες, δείχνοντας τους ότι δεν είσαι τελικά αυτό που νόμιζαν. Τα πράγματα. Τις συνθήκες. Τις δυσκολίες που θα συναντήσεις. Την κριτική τρίτων και τα σχόλια.
Η ανατροπή έχει τίμημα.
Κάθε μεγάλη αλλαγή σημαίνει ρήξη με το παρελθόν. Και κάθε ρήξη με το παρελθόν σημαίνει απώλεια. Απώλεια σημαίνει «πένθος». Πόνος όχι για αυτό που άφησες πίσω αλλά για την κατάσταση στην οποία έχεις περιέλθει τώρα. Κι όσο μεγάλη κι αν θα είναι η συμπαράσταση που μπορείς να βρεις, το οποιοδήποτε πένθος είναι αποκλειστικά μια μοναχική επώδυνη εμπειρία. Είναι μία επεξεργασία του εαυτού σου που μόνο εσύ μπορείς να κάνεις.
Μα δε συνίσταται κιόλας για να απαλύνεις τον πόνο από την αποτίναξη ενός παλαιού «ζυγού», να βάλεις στη θέση του κάποιον άλλον. Μια καινούρια εξαρτητική σχέση. Ούτε μπορείς να συγκεντρωθείς στο νέο στόχο προσπαθώντας παράλληλα να ανακαλύψεις, αξιολογήσεις ή και επενδύσεις σε νέους ανθρώπους.
Πειραματισμοί σε μεταβατικά στάδια έχουν αποδειχθεί Σειρήνες. Ο χρόνος που θα πρέπει να δαπανηθεί για κάτι τέτοιο θα είναι χρόνος που θα στερήσεις από τον επαναπροσδιορισμό στόχων και από την ωρίμανση που σου προσφέρει κάθε διαδικασία αλλαγής. Κι αυτό δεν το θέλεις. Είσαι μόνος και δε θέλεις αποπροσανατολισμό.
Ωστόσο σε αυτή την πορεία μπορούν να συμβούν μικρές, ευχάριστες εκπλήξεις. Μπορεί να συναντήσεις τυχαία ανθρώπους, ξένους, που διανύουν κι εκείνοι την ίδια.
Ανθρώπους δυνατούς που επίσης τόλμησαν, ρίσκαραν, ανέτρεψαν, ξανάρχισαν. Από το μηδέν. Μ’ ένα ψυγείο κι ένα στρώμα στο πάτωμα. Και που τα κατάφεραν. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι μερικές φορές η ταύτιση στη δύναμη του χαρακτήρα και στην ιδεολογία είναι ισχυρότερος δεσμός από δεσμούς αίματος ή φιλικούς δεσμούς. Θα είσαι μόνος, αλλά δε θα είσαι ο μόνος.
Και τέλος υπάρχουν και εκείνοι οι άλλοι, οι ιδιαίτεροι «φίλοι» που θα κάνεις, εκείνοι που θα διακρίνεις μόνο αν επιστρατεύσεις ένα από τα λίγα όπλα που έχεις στην αρχή για να επιβιώσεις. Το χιούμορ σου.
Δεν υπάρχει καινούρια αρχή αν δεν κάνεις «φίλο» το ταβάνι πάνω από το κρεβάτι σου. Είναι ο «φίλος» με τον οποίο θα περάσεις ατέλειωτες ώρες, κοιταζοντάς τον, αναλογιζόμενος μήπως έκανες λάθος.
Η ζωή δεν είναι όπως στις διαφημίσεις μαργαρίνης. Η ζωή δεν είναι το Truman’s show.
Ενίοτε ιδιαίτερες ψυχοσυνθέσεις μπουκώνουν, μπουχτίζουν. Τότε είναι η κατάλληλη στιγμή για την ανατροπή. Τότε ακριβώς είναι που θα ξεκινήσεις μόνος με τη βάρκα σου, ως άλλος Truman, να βρεις στην άκρη της θάλασσας την πόρτα που θα ανοίξεις και θα βγεις.

via


Το σύγχρονο μήνυμα της εποχής είναι η αποδοχή. Ωστόσο, υπάρχει μια χαώδης διαφορά μεταξύ της πληροφορίας, της κατανόησης και εν τέλει της επίγνωσης μιας αλήθειας. Καθότι λοιπόν ζούμε στην εποχή της πληροφορίας, δεχόμαστε καταιγισμό πληροφοριών τις οποίες όμως χωνεύουμε αργά και πολλές φορές τις διαστρεβλώνουμε ή τις φέρνουμε στα μέτρα μας και στη βολή μας.
Όπως λέει ο Όσσο, η γνώση είναι ζωντανή μόνο όταν την γνωρίσεις ο ίδιος σαν άμεση εμπειρία. Αλλιώς εάν τη γνωρίσεις από άλλους, τότε δεν είναι γνώση αλλά απλά μνήμη.
Πιστεύω ότι μία από τις χειρότερες στρεβλώσεις που έχουν συμβεί είναι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι εκ των οποίων και πολλοί αναζητητές μπερδεύουν την αποδοχή με τον συμβιβασμό.
Αποδέχομαι, σημαίνει ότι δέχομαι και αγκαλιάζω χωρίς κριτική τον εαυτό μου έτσι ακριβώς όπως είναι. Τον αποδέχομαι έτσι όπως είναι, χωρίς στολίδια, χωρίς χάδια και χωρίς υπεκφυγές. Για να συμβεί ωστόσο η αποδοχή, πρέπει να γνωρίζει κανείς τι είναι αυτό που αποδέχεται. Αυτή τη γνώση μπορεί να του την προσφέρει η αυτογνωσία, η οποία αποτελεί μια συνεχή προσπάθεια γνωριμίας του ατόμου με τον εαυτό του. Η αυτογνωσία δεν είναι σεμινάριο, δεν είναι η παρακολούθηση κάποιας ομιλίας, αυτογνωσία είναι η παρατήρηση του εαυτού.
Καθώς λοιπόν το άτομο επιθυμεί να γνωρίσει τον εαυτό του, αρχίζει και τον παρατηρεί. Και κάθε φορά που τον παρατηρεί, διαπιστώνει άλλοτε ότι είναι ένα τέρας και άλλοτε ότι είναι ένας άγιος. Συνήθως στην αρχή της αυτογνωσίας εντοπίζουμε μόνο τα κακώς κείμενα του εαυτού μας και στη συνέχεια αντιλαμβανόμαστε και τις θετικές του πλευρές. Για να προχωρήσει όμως η αυτογνωσία σε βάθος, χρειάζεται η αποδοχή. Χρειάζεται να αποδεχτούμε τον εαυτό μας έτσι όπως τον βλέπουμε με όλα του τα ελαττώματα κι ας φαίνεται σαν ένα τέρας σε πρώτη φάση. Το μυστικό είναι να μην υπάρξει καμία δικαιολογία που να εξηγεί γιατί είμαστε έτσι όπως είμαστε.
Καθώς έρχεται η αποδοχή ότι είμαστε αυτό που είμαστε, τότε εμβαθύνουμε περαιτέρω στην αυτογνωσία μέχρις ότου σταματήσουμε πάλι στα επόμενα ευρήματα, για να τα αποδεχτούμε και αυτά. Η αυτοαποδοχή με την αυτογνωσία είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος. Κανένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο.
Όσο λοιπόν, το άτομο εμβαθύνει μέσα του και αποδέχεται τα ελαττώματά του, μοιραία αποκτά κατανόηση για τη φύση αυτών των ελαττωμάτων που έχει ο ίδιος. Όταν λοιπόν αντικρίσει τα ίδια ελαττώματα στους άλλους, κατανοεί ότι η φύση τους είναι ίδια με τη δική του. Κατανοεί ότι ο καθένας είναι ένα ολόκληρο ταξίδι του οποίου τον προορισμό δεν είναι κανείς ικανός να κρίνει. Η αλήθεια του είναι ιερή και ο δρόμος του είναι ο τελειότερος που μπορεί να υπάρξει στο συγκεκριμένο εξελικτικό του στάδιο.
Άρα, αφού φτάνουμε να αποδεχτούμε χωρίς κρίση τη δική μας αλήθεια, είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε χωρίς κρίση και την αλήθεια του συνανθρώπου μας. Για την ακρίβεια, η σωστή έκφραση είναι ότι μπορούμε να κατανοήσουμε ότι ο καθένας έχει τη δική του αλήθεια και όπως για εμάς αυτή η αλήθεια είναι ιερή, το ίδιο συμβαίνει και με την αλήθεια των άλλων.
Όμως, το να αποδεχόμαστε ότι ο καθένας έχει την αλήθεια του, δεν σημαίνει ότι η αλήθεια του πρέπει να καταπιέζει τη δική μας, ούτε φυσικά και το αντίστροφο.
Αυτοαποδοχή σημαίνει ότι γνωρίζω τον εαυτό μου και γνωρίζω τι επιθυμώ στη ζωή μου. Δεν επιθυμώ να αλλάξω κανέναν άλλον, αλλά επιθυμώ να είμαι ο εαυτός μου.
Το σίγουρο λοιπόν είναι ότι η αποδοχή με τον συμβιβασμό είναι δύο αντικρουόμενες έννοιες! Ο συμβιβασμός είναι το σκοτάδι της ψυχής μας και του Θείου Σπινθήρα που όλοι έχουμε μέσα μας. Συμβιβασμός είναι αυτό που ζούμε εκατοντάδες χρόνια τώρα και μας έχει βυθίσει στην αποχαύνωση και στην αποκοπή της σύνδεσης με τον πραγματικό μας εαυτό. Καμία σχέση λοιπόν δεν έχει ο συμβιβασμός με την αποδοχή!
Αποδέχομαι ότι εγώ είμαι έτσι όπως είμαι, όπως αποδέχομαι ότι ο καθένας είναι έτσι όπως είναι, αλλά δεν ανέχομαι κανέναν να μου περιορίζει το χώρο μου ή να μου επιβάλει τη δική του αλήθεια, διότι πλέον εγώ γνωρίζω! Γνωρίζω ποιος είμαι και γνωρίζω πως αν γίνω οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό που πραγματικά είμαι, είναι σαν να κάνω βουτιά στην άγνοια και στο σκοτάδι.
Όχι λοιπόν, θα αγωνιστώ για αυτό που πιστεύω όπως ποτέ άλλοτε, θα αγωνιστώ με κάθε τρόπο να πάρω αυτό που πιστεύω ότι μου αξίζει, πάντα με σεβασμό στην αλήθεια του άλλου και χωρίς να προσπαθώ να αλλάξω κανενός το δρόμο.
Η οριοθέτηση του εαυτού μου είναι εντελώς απαραίτητη και για την ακρίβεια αποτελεί απόρροια της αυτογνωσίας και της αυτοαποδοχής. Οποιοσδήποτε λοιπόν τείνει να καταπατήσει αυτά τα όρια, θα με βρει απέναντι. Δεν είναι μεγαλοψυχία να αφήνουμε τους άλλους να μας καταπατούν, αλλά έλλειψη σεβασμού για τον εαυτό μας. Και έλλειψη σεβασμού για τον εαυτό του έχει μόνο ο άνθρωπος που δεν έχει ούτε αυτογνωσία, ούτε αυτοαποδοχή!
Πολλές φορές ωστόσο, τυχαίνει να βρισκόμαστε σε καταστάσεις όπου η προάσπιση των ορίων μας είναι μια δύσκολη υπόθεση. Για παράδειγμα το εργασιακό μας περιβάλλον, ο εργοδότης μας, οι γονείς μας, τα παιδιά μας ή ο σύντροφός μας μπορεί να τείνουν η να θέλουν να μας επιβάλλουν τη δική τους αλήθεια. Συνήθως εκεί είναι που κάνουμε και τους μεγαλύτερους συμβιβασμούς διότι το διακύβευμα είναι μεγάλο: μπορεί να είναι η απόλυση, η απόρριψη, ο χωρισμός και άλλες συνέπειες που μπορεί να είναι αρκετά δυσάρεστες και ανεπιθύμητες. Σε αυτές τις περιπτώσεις, πάλι η λύση είναι η αποδοχή και όχι ο συμβιβασμός. Δηλαδή, στεκόμαστε για λίγο με τον εαυτό μας και ζυγίζουμε την κατάσταση. Σκεφτόμαστε προσεκτικά κάθε πιθανή έκβαση και κάνουμε τη μαγική ερώτηση:

ΑΞΙΖΩ;

Αξίζω να παραμείνω στην εργασία μου και ας καταπιέζομαι;
Αξίζω να ζω σε έναν γάμο που ο σύντροφός μου δεν μου δείχνει σεβασμό;
Αξίζω να είμαι η μαριονέτα των γονιών μου χάνοντας την ελευθερία μου;
Αξίζω να τα έχω καλά με τα παιδιά μου χάνοντας τη ζωή μου;
Το πιο πιθανό είναι ότι η απάντηση θα είναι Όχι. Σε αυτή τη περίπτωση έρχεται η δεύτερη ερώτηση:

Τι μπορώ να κάνω για να ζω αυτό που μου αξίζει;

Κάποιες πιθανές απαντήσεις στις παραπάνω ερωτήσεις είναι:
Να βρω μια άλλη δουλειά
Να χωρίσω
Να φύγω από το σπίτι των γονιών μου
Να πω στα παιδιά μου να πάρουν το δρόμο τους (εφόσον είναι μεγάλα) ή δεν μπορώ να κάνω τίποτα (εφόσον είναι ακόμα ανήλικα)
Και τώρα έρχεται η σειρά της τρίτης και καθοριστικής ερώτησης:

Αξίζει να χάσω τα καλά που μου προσφέρει η ήδη παρούσα κατάσταση για να κυνηγήσω την καινούργια;

Αξίζει να χάσω τα καλά που μου δίνει η παρούσα εργασία μου και να μπω στη διαδικασία ανεύρεσης μιας άλλης (ενδεχομένως και με λιγότερα χρήματα);
Αξίζει να χάσω τα καλά στοιχεία που προσφέρει ο σύντροφός μου;
Αξίζει να ξεφύγω από τη βολή που μου παρέχουν οι γονείς μου;
Αξίζει να μείνω μόνος χωρίς τα παιδιά μου;

Εάν η απάντηση είναι Ναι, τότε ο δρόμος είναι απλός. Προχώρα…
Εάν η απάντηση είναι Όχι, τότε ο δρόμος είναι πάλι απλός. Αποδέξου ότι επιλέγεις συνειδητά να παραμείνεις στην ίδια εργασία παρόλο που σου φέρονται ενδεχομένως άσχημα, διότι δεν θέλεις να χάσεις τα προνόμια που σου χαρίζει. Το ίδιο μπορεί να γίνει και με τις υπόλοιπες απαντήσεις.
Τη στιγμή που επιλέγουμε συνειδητά κάτι γνωρίζοντας όλες τις παραμέτρους, τότε αυτόματα επέρχεται η αποδοχή της επιλογής μας. Συγχρόνως όμως, τα προβλήματα χάνουν την αίγλη τους και παύουν να μας ενοχλούν το ίδιο. Γιατί; Γιατί τώρα κανείς δεν προσπαθεί να μας επιβάλει την αλήθεια του, αλλά είμαστε εμείς που αποδεχόμαστε το στάτους μιας κατάστασης έτσι όπως είναι. Πλέον έχουμε επιλέξει συνειδητά να βρισκόμαστε εκεί.
Αυτή η απλή πρακτική θα σας αλλάξει τη ζωή εάν την εφαρμόσετε σωστά. Και να θυμάστε, όποτε αλλάζουν οι συνθήκες, μπορείτε να την εφαρμόζετε εκ νέου…
Ο συμβιβασμός μας κάνει να βρισκόμαστε διαρκώς σε ένα παράπονο, σε γκρίνια και εντέλει μας οδηγεί στην ασθένεια διότι συνέχεια μέσα μας δημιουργείται θυμός, πικρία και χίλια άλλα δύο επιβλαβή συναισθήματα, διότι νιώθουμε ότι είμαστε θύματα των άλλων, ότι μειώνουμε διαρκώς τον εαυτό μας και ότι κάποιος άλλος μας παραβιάζει κατ’ εξακολούθηση.
Ας ξεριζώσουμε λοιπόν το δηλητήριο του συμβιβασμού και ας το μετατρέψουμε είτε σε απόρριψη είτε σε συνειδητή επιλογή. Θα κάνουμε πολύ καλό και στον εαυτό μας και στους άλλους γύρω μας!

Μωυσής
via



Δεσμεύομαι να αγαπώ τον εαυτό μου!
Δευσμεύομαι να γνωρίσω τον αληθινό μου εαυτό βαθειά.
Δεσμεύομαι να εκφράζω τον αληθινό μου εαυτό , 
τα συναισθήματα μου και να μην κρύβω αυτό που είμαι.
Δεσμεύομαι να είμαι ειλεικρινής με τον εαυτό μου.
Δεσμεύμαι να αγαπώ τον εαυτό μου για αυτό που είμαι.
Δεσμεύομαι να κάνω την ευτυχία μου προτεραιότητα.
Δεσμεύομαι να συγχωρώ τον εαυτό μου όταν δεν είμαι τέλεια.
Δεσμεύομαι να βλέπω την ομορφιά μου.
Δεσμεύομαι να είμαι ευγενική και συμπονετική με τον εαυτό μου
 αντί να τον κρίνω και να τον συγκρίνω με άλλους.
Δεσμεύομαι να γιορτάζω αυτό που είμαι.
Δεσμεύομαι να μην λογοδοτώ , να μην συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο 
από αυτό που η καρδιά μου και η ψυχή μου επιθυμεί .
Δεσμεύομαι να μην υποτιμώ τον εαυτό μου 
και να μην εμπλέκομαι σε σχέσεις και δραστηριότητες 
που δεν τιμούν την ομορφιά μου, την δύναμη μου και την ψυχή μου.




ΑΣΚΗΣΕΙΣ
Πάρε ένα καθρέφτη και κοιτάζοντας τον εαυτό σου πες.
Σε συγχωρώ που….
δεσμεύομαι να…
Σε αγαπώ και σε αποδέχομαι έτσι όπως είσαι.
Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου τον αγαπημένο σου ή τον μελλοντικό σου αγαπημένο να σου μιλά και να δεσμεύεται οτι θα κάνει για σένα ότι ακριβώς θέλεις.
Μετά οραματίσου εσένα να μιλάς στον εαυτό σου και να δεσμεύσαι να κάνεις αυτά που εσύ θέλεις ο αγαπημένος σου να κάνει για σένα.Δηλαδή γίνε πρώτα εσύ αυτό που θέλεις από τους άλλους. Αν θέλεις αγάπη και χαρά από τούς άλλους , δώσε πρώτα εσύ αγάπη και χαρά στον εαυτό σου.
Αφιέρωσε μια ολόκληρη ημέρα στον εαυτό σου χωρίς ενοχές και κάνε οτι σου αρέσει μόνος-η σου γιορτάζοντας ΕΣΕΝΑ .Ολοκλήρωσε την ημέρα με ένα ωραίο δείπνο με την παρέα του εαυτού σου..
Οι φράσεις, ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΙΕΜΑΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΕΙΜΑΙ και ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ είναι αυτές που λες , τραγουδάς , γράφεις κατά την δειάρκεια της ημέρας μέχρι που το κάθε κύτταρο σου να το γνωρίζει και έτσι να το ακτινοβολεις όπου και αν πας. Γράψε το και βάλε το σε σημείο να το βλέπεις μόλις ξυπνάς και πριν κοιμηθείς. Λέγε το νοητικά σε όποιον συναντάς.




via


Τα περισσότερα μέσα, μας βομβαρδίζουν για την ευτυχισμένη σχέση, τον ευτυχισμένο γάμο, πώς να τον σώσεις και πώς να τον γλιτώσεις.
Και ως εδώ καλά και συμφωνώ. Κι εμείς δημοσιεύουμε κατά καιρούς άρθρα αυτής της θεματολογίας διότι δεν θέλουμε να χωρίζουν οι άνθρωποι αν δεν υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος. Από την άλλη ωστόσο, ελάχιστες είναι οι αναφορές στο πώς να είσαι ή να γίνεις ευτυχισμένος εκτός σχέσης.
Όχι, δεν υπάρχουν μαγικά κουμπιά και η νοοτροπία πάνω στην οποία μεγαλώσαμε οι περισσότεροι, ότι δηλαδή είσαι καλά μόνο όταν είσαι σε σχέση, δεν αλλάζει σε μια νύχτα. Αλλά η αλήθεια είναι πως όχι, δεν χρειάζεται να είσαι με κάποιον για να είσαι καλά. Γιατί αν συμβαίνει αυτό, αργά ή γρήγορα δεν θα είσαι καλά ούτε με αυτόν τον κάποιον.



Κάποτε είχα μια φίλη. Όχι τόσο καλή όπως αποδείχτηκε στη πορεία, αλλά φίλη. Πάντοτε τη θαύμαζα για την έμφυτη ανεξαρτησία της, για το ότι μπορούσε να ζεί και χωρίς σύντροφο με τόση ευκολία όπως εγώ κι εσύ πάμε και παίρνουμε γάλα στο σούπερ μάρκετ. Το θεωρούσα χάρισμα. Πήγαινε μόνη της για καφέ ή φαγητό.
Έβγαινε μόνη της χωρίς να έχει κανονίσει τίποτα με κανέναν και κανόνιζε στη πορεία αν προέκυπτε. Έφευγε μόνη της διακοπές και μάλιστα χωρίς αυτόν που γνώρισε πρίν ένα μήνα και ήταν τρελλά ερωτευμένη. Με ένα μαγικό τρόπο, είχε μάθει να διαχωρίζει κάθε σύντροφο από τη ζωή της και το ανάποδο και να κρατάει αποστάσεις όχι μόνο για να μην πληγωθεί αλλά γιατί περνούσε και μόνη της, πραγματικά καλά. Αλλά…
…για να φτάσει σε αυτό το σημείο, κάποιος κάποτε τη τσάκισε ψυχολογικά, αναγκάζοντάς τη από τη μια μέρα στην άλλη να ζεί χωρίς να ζεί. Σαν να είχε υψοφοβία και την πέταξε σε χαράδρα χωρίς δίχτυ, χωρίς αλεξίπτωτο. Τον γνώρισε στο Πανεπιστήμιο, ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν και πήγε το κέρατο σύννεφο. Πολύ σύντομα η φίλη μου άρχισε να μαθαίνει τις απιστίες του και εκείνος στην αρχή να τις αρνείται αλλά μετά μαζεύτηκαν τόσες, που αναγκάστηκε να τις παραδεχτεί.
Την απατούσε, εκείνη το ανακάλυπτε, εκείνος έκλαιγε κάτω από το σπίτι τους, εκείνη τον δεχόταν πιστεύοντας και ελπίζοντας να αλλάξει, περνούσε λίγος καιρός με λουλούδια ταξίδια και αγάπες και μετά ξανά τα ίδια. Πέρασε έτσι ένας χρόνος ώσπου η κοπέλα έμεινε έγκυος και το βράδυ που είχε ετοιμαστεί να του το πεί, ανακάλυψε πως την απατούσε με τη ξαδέρφη της. Και το κορίτσι μας απέβαλλε. Και το μωρό της και εκείνον.
Μάζεψε τα πράγματά της, έφυγε στο εξωτερικό και δεν τον ξαναείδε ποτέ. Έδωσε σε μια δικηγόρο ό,τι χαρτιά χρειαζόταν και αρνήθηκε να τον ξαναδεί και να τον ξανακούσει. Γύρισε μετά από 5 χρόνια στην Ελλάδα έχοντας δουλέψει πολύ με τον εαυτό της. Έχοντας περάσει μια πολύ επώδυνη αποτοξίνωση γιατί έπρεπε να αποβάλλει από τον οργανισμό της, την αγάπη της για εκείνον.
Δεν τα κατάφερε τελείως και μαθαίνω πως τον αγαπάει ακόμα αλλά όχι με τρόπο που να επηρεάζει τη ζωή της. Μέχρι σήμερα δεν έχει ξαναπαντρευτεί. Όμως είναι καλά. Δεν χρειάζεται να έχει σύντροφο για να νιώθει γεμάτη, δεν χρειάζεται να είναι παντρεμένη για να νιώθει ασφαλής. Γιατί κάποτε έμεινε τόσο γυμνή μέσα στον ίδιο της το γάμο, που δεν έχει πια τίποτα να φοβάται.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να πληγωθείς για να αναγκαστείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Δεν χρειάζεται να πέσεις χαμηλά για να μάθεις να τον βάζεις ψηλά. Εξάλλου όπως λέει και ο σοφός λαός, μόνος γεννιέσαι και μόνος πεθαίνεις. Αν δεν νιώθεις πλήρης χωρίς σύντροφο, δεν θα νιώσεις ποτέ πλήρης ούτε με σύντροφο κι αν θες να κάνεις μια πραγματικά καλή σχέση με κάποιον που αξίζει, η μόνη σου ελπίδα είναι να είσαι καλά και μόνη σου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη εγγύηση επιτυχίας από αυτή!
Κυριακή Χαριτάκη
via



Τι να πω για μένα που έφυγα, τι να πω για σένα που μ΄άφησες…
Έτσι λένε είναι οι σχέσεις των ανθρώπων.Εκεί που χαίρεσαι ,
 βαλτώνεις κι αυτός ο βάλτος μεγαλώνει μέσα σου 
κι απάτητος γίνεται χωρίς να το καταλάβεις.
Χάνεσαι στο ανικανοποίητο.
 Καμιά φορά μιλάς- ίσως να μιλάς και πολύ- και τι;
 θαρρείς πως κάποιος σ’ ακούει;
Σ΄ έναν λαβύρινθο σκέψεων μπερδεύονται οι άνθρωποι, 
δεύτερες-τρίτες-πέμπτες-δέκατες και σε μια εγωπάθεια ξεκαθαρίζουν τα θέλω τους.
Κι ο κόσμος φαντάζει όμορφος εκτός απ΄τον δικό μας χώρο.
Ανάβουμε ρεσώ, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια
 ν’ αποδείξουμε πως μπορούμε ν΄αλλάξουμε τα πράγματα. 
Πια ήταν η τελευταία φορά που ανέβηκες τη σκάλα 
κρατώντας ένα τριαντάφυλλο κλεμμένο απ΄τον κήπο της γειτόνισσας,
 και πότε ένα σημείωμα μικρό με δυο λέξεις “μου λείπεις” 
ξεπρόβαλε από την τσέπη σου χωρίς να το γνωρίζεις; 
Πιο πρωινό άφησες γλυκά το χάδι των χειλιών σου στο μάγουλο, 
εκεί κοντά στο αφτί, ψιθυρίζοντας “σ αγαπώ” πριν φύγεις.




Ό,τι αφήσαμε να χαλάσει , χάλασε! 
Τώρα τσουλάμε με την πλάτη σ΄ένα αγκάθινο κενό, 
που συνήθως δεν θέλουμε να δούμε. 
Μόνιμοι σύντροφοι στην κάθε μέρα 
οι μάσκες που πάψαμε να βλέπουμε σαν κάτι ξένο.
Κι ένα ξημέρωμα φεύγεις. 
Κι ένα ξημέρωμα φεύγω. 
Στο άνοιγμα της πόρτας είμαστε έτοιμοι ν΄αλλάξουμε. 
Απελπισμένες προσπάθειες, στάχτη στα μάτια. 
Κανείς δεν έγινε σε μια στιγμή ότι δεν έγινε χρόνια ολάκερα. 
Καμιά απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατηθούμε δεν θα ΄ταν αληθινή 
και τότε είναι που γυρνάμε την πλάτη στην αλήθεια.




Γιατί μη μου πεις πως είσαι αυτός που δεν κατηγόρησες 
ή δεν κατηγορήθηκες πως κάποιος άλλος / άλλη σου πήρε τα μυαλά. 
Απελπισμένη προσπάθεια δικαίωσης που δεν μας αξίζει.
 Άλλη μια μάσκα που μας κάνει να νομίζουμε πως είμαστε καλά.
 Οκ! πήρε το φταίξιμο η” άλλη” ο “άλλος”.
Κοιμάσαι καλύτερα τώρα;
Μείναμε κολλημένοι στα δικά μας θέλω, 
στα δικά μας όνειρα που δεν μοιραστήκαμε. 
Κάθετοι και αδιάλλακτοι στην εγωπαθή καθημερινότητα μας 
και οι ψυχές γεμίσανε κενά. 
Υπεύθυνοι για ό,τι φτιάξαμε…εμείς!
Εμείς που μόνο απαιτήσαμε, αλλά ποτέ δεν δώσαμε. 
Εμείς που φροντίζαμε μοναχά τον εαυτό μας και ποτέ τον δίπλα μας.
 Εμείς που δεν κοιτάξαμε ποτέ τίποτα πέραν του εαυτού μας.
 Εμείς που και στην ύστατη ώρα δίνουμε άφεση στον εαυτό μας
 ρίχνοντας το φταίξιμο σε άλλους.
Κι όμως όλα από μας ξεκινούν και σε μας τελειώνουν…
γιατί…στα κενά που δημιουργούμε όταν δεν νοιαζόμαστε 
τρυπώνουν οι άλλοι άνθρωποι.





Γράφει η Κατερίνα Σικλαφίδου
via